زنگ خطر در اردوگاه تراکتور؛ عیار واقعی تیم اسکوچیچ بدون دو ستاره مشخص شد

به گزارش خبرنگار قرمز آنلاین، تراکتور در آغاز لیگ بیست‌وپنجم، بدون حضور علیرضا بیرانوند و ریکاردو آلوز پا به میدان گذاشت؛ غیبت دو بازیکنی که ستون‌های اصلی ترکیب محسوب می‌شوند. شکست مقابل استقلال در هفته اول و تساوی بدون گل برابر مس رفسنجان در هفته دوم، نشان داد که تراکتور، دچار ضعف تاکتیکی، بدون حضور ستاره ها است.

ثبات تراکتور

این در حالی‌ست که تراکتور از معدود تیم‌هایی بود که ثبات ترکیبش را حفظ کرده بود. به جز بیرانوند و آلوز، سایر مهره‌های کلیدی فصل گذشته در تیم باقی ماندند و حتی در برخی پست‌ها تقویت هم شد. همین موضوع باعث شده بود انتظارها از تیم اسکوچیچ بالا باشد، اما عملکرد ابتدایی فصل نشان داد که حفظ ثبات، بدون داشتن جایگزین مناسب برای ستاره‌ها، کافی نیست.

برهم خوردن تعادل تیم

این تجربه نشان داد که تیم اسکوچیچ، به جای اتکا به یک سیستم منسجم، همچنان بیش از حد به توانایی فردی بازیکنان شاخص وابسته است. در واقع، غیبت بیرانوند در درون دروازه و آلوز در خط میانی، همان عاملی بود که تعادل تیم را به‌هم زد و تراکتور را از مسیر ایده‌آل خود دور کرد. البته این را هم باید در نظر داشت که معمولاً هفته‌های ابتدایی لیگ زمان مناسبی برای قضاوت قطعی درباره تیم‌ها نیست. اما خود اسکوچیچ هم خیلی زود متوجه شد که تیمش بدون آلوز در خلق موقعیت دچار مشکل جدی است.

پرونده بیرانوند؛ عدالت تأخیری و قهرمانی زودرس

ماجرای محروم نشدن بیرانوند در فصل گذشته حالا بیش از پیش زیر ذره‌بین رفته است. در حالی که فسخ قرارداد او با پرسپولیس از ابتدا محل بحث بود، بررسی پرونده‌اش ۱۴ ماه طول کشید و تازه پس از پایان فصل، حکم محرومیت صادر شد. این تأخیر باعث شد تراکتور از حضور یکی از بازیکنان موثرش در تمام طول فصل بهره‌مند شود و در نهایت به قهرمانی برسد.

تغییر مسیر قهرمانی به سمت تراکتور

اگر این حکم به موقع صادر می‌شد، شاید مسیر قهرمانی تراکتور کاملاً تغییر می‌کرد. حالا که بیرانوند محروم شده و تیم بدون او وارد فصل جدید شده، نتایج ضعیف تراکتور نشان می‌دهد چقدر حضور او در فصل قبل حیاتی بوده است. این اتفاق، بار دیگر بحث عدالت در فوتبال ایران را زنده کرده است؛ آیا تصمیم‌گیری‌های انضباطی باید این‌قدر زمان‌بر باشند؟ و آیا تأخیر در اجرای عدالت، خود نوعی بی‌عدالتی نیست؟