لیگ برتر یا تور ایرانگردی؟

فوتبال ایران به رغم گذشت ۲۴ سال از حرفه ای شدن روز به روز در حال پسرفت است.

به گزارش قرمزآنلاین، پرسپولیس در هفته سوم لیگ برتر میزبان شاگردان یحیی گل محمدی خواهد بود. البته اگر بتوان نام میزبان بر او نهاد، چرا که باید جایی دور از تهران و استادیوم آزادی مقابل حریف اش قرار بگیرد. اینبار برخلاف بازی هفته نخست که شهر اراک میزبان پرسپولیس از ذوب آهن بود، قزوین پذیرای فولاد است. این ایران گردی تا کی و تا کجا ادامه خواهد داشت مشخص نیست.

وضعیت استقلال هم دست کمی از پرسپولیس ندارد و دیگر تیم مطرح پایتخت هم به دلیل آماده نبودن ورزشگاه های آزادی و تختی، خانه به دوش است. آن ها در هفته ای که گذشت در ورزشگاه سردار آزادگان قزوین میزبان فولاد بودند و این هفته در شرایطی مقابل همنام خوزستانی قرار خواهند گرفت که تا همین امروز تکلیف محل این بازی مشخص نبود و پس از مخالفت فولادی ها با حضور آبی های خوزستانی در ورزشگاه فولاد آره نا در نهایت با نظر سازمان لیگ قرار است بازی در همین ورزشگاه برگزار شود.

سپاهان هم تا زمان آماده شدن استادیوم نقش جهان که درگیر تعویض چمن است باید در فولادشهر میزبان حریفان خود باشد. البته مورایس و شاگردانش برخلاف سرخابی ها، مجبور نیستند دائما به شهرهای مختلف سفر کنند و به بازی در ورزشگاه ذوب آهن بیگانه نیستند، چرا که در سال های گذشته بارها به دلیل بازسازی و تعویض چمن نقش جهان اصفهان بازی های خود را در این ورزشگاه برگزار کرده اند.

وضعیت سایر استادیوم ها نیز دست کمی از آزادی و نقش جهان ندارد. یکی صندلی هایش شماره گذاری نشده، دیگری گیت های بلیت فروشی اش آماده نیست، آن یکی امکان تجهیز به سیستم کمک داوری را ندارد و…گرچه همان ورزشگاه هایی هم که به VAR مجهز شده اند، نه تنها تاکنون کمکی به کاهش مشکلات داوری نداشته که بخاطر عدم استانداردهای لازم به اشتباهات داوری افزوده و حاشیه ساز شده اند.

همه اینها در حالی اتفاق می افتد که کشورهای همسایه ایران به سرعت در حال پیشرفت هستند، فوتبال ایران اما به رغم گذشت ۲۴ سال از حرفه ای شدن روز به روز در حال عقب گرد است و اگر شرایط این روزهای فوتبال مان را با سال های ابتدایی دهه ۸۰ که اولین دوره لیگ برتر برگزار شد مقایسه کنید تفاوت چندانی مشاهده نخواهید کرد. به طوری که فوتبالیست ها همچنان در ورزشگاه های غیر استاندارد و چمن های نامناسب در حال بازی هستند.

خانه به دوشی تیم ها خود گواه وضعیت آشفته فوتبال ایران است. با وجود این مشکلات مشخص نیست چه اصراری به برگزاری لیگ بوده وقتی اغلب تیم ها از کمترین امکانات که داشتن یک استادیوم باشند محروم هستند؟